Karnisze linkowe - BZIDALLLL!

wspomniane karnisze w naszym wydaniu ... wiem wiem, jest źle!

Zakochałam się w nich od pierwszego wejrzenia. Bardzo niewielu rzeczy kupionych do naszego mieszkania byłam tak pewna jak tychże karniszy. Bo są delikatne, prawie niewidzialne i nie narzucają się swoim masywnym wyglądem. Design mi odpowiadał w 100% - przecież od początku wiedziałam, że masywnych firan w naszym nowoczesnym mieszkaniu nie będzie, tym bardziej lambrekinów (cokolwiek by to nie oznaczało), nie, po prostu nie… Chciałam proste zasłony, zwykle ocieplające wnętrze, a przy tym chroniące przed oślepiającymi promieniami słonecznymi. A do tego przecież miały wystarczyć te lineczki. Po prostu ładne i funkcjonalne - tak je przynajmniej widziałam w domu znajomych i tak je zapamiętałam.

jedyne miejsce gdzie nie wygląda to jeszcze najgorzej, choć prawdę mówiąc nasza sypialnia to póki co misz masz wzorów, kolorów - nic nie jest tu dopasowane, ale zaczynam już nad tym pracować! Będzie lepiej!

a za oknem dźwig dumny stoi jak paw:)

Miałam dużo czasu na przemyślenie tej kwestii, podeszłam do tego wydawałoby się dosyć profesjonalnie – przeczytałam chyba wszystkie możliwe wypowiedzi użytkowników na forach, oglądałam filmiki montażowe, przejrzałam strony producentów i… i jak zwykle posłuchałam głosu serca, a nie rozumu! Tak wielu ludzi pisało, że to rozwiązanie się nie sprawdza, że stosunkowo drogie, ale Martyna nie mogła się powstrzymać, musiała zrobić po swojemu, pod prąd, na opak! A teraz żałuje! Bo najprostsze lniane zasłony okazują się za ciężkie, bo linki się opuszczają. Naciągnięcie ich graniczy z cudem i przyprawia o dreszcze (zawsze podczas aktu naprężania mam wizję rodem z horroru – zrywająca się linka wyłupuje mi oko, albo podcina gardło J wiem, wiem, wizja katastroficzna i bardzo naciągana, ponieważ śrubki przepuszczają za każdym razem, gdy zbyt mocno dokręcę). Żeby było w miarę ok, należy zamienić wkręty z opakowania, na takie grubości palca, a przy nieco większej rozpiętości niż 1,5 metra warto pomyśleć o wspornikach na środku. A żeby było naprawdę dobrze to trzeba omijać te karnisze szerokim łukiem i poszukać czegoś innego!

U nas powiszą one do najbliższego malowania ścian, prawdopodobnie dwa lata, bo tyle trwa okres rękojmi budynku i przed tym czasem trzeba będzie zgłosić wszystkie pęknięcia ścian, by deweloper naprawił je na własny koszt. Potem z dziką przyjemnością usunę je z domu i zamontuję najprostsze rurki. Chociaż nadal zastanawia mnie jedno! Jakim cudem te karnisze tak dobrze wyglądały w mieszkaniu naszych znajomych? Może mi się tylko przewidziało? A może wyidealizowałam sobie ten obraz?

 nasz prowizoryczny wspornik - najprostszy hak wkręcany w ścianę...

 wielka dziura i wychodzące po mocniejszym podkręceniu linek wkręty, buuuu

Apeluję więc na koniec! Nie bawcie się tego typu popierdółki! Na rynku znaleźć można tak wiele propozycji i alternatyw, że nie ma sensu denerwować się, co dzień patrząc na esy floresy nad oknem!  

Ku przestrodze! M.

Głowa mnie nap… Napadowe bóle głowy mam!

"Głowa mnie nap… Napadowe bóle głowy mam!"

Tekst powyższy pochodzi z jednego ze skeczów legendarnego Kabaretu Ani Mru Mru. Król, na samym początku, uskarża się w nim na swoje życie, na nudne audiencje i na to, że w każdą niedzielę, po sobotnim balu jego głowa niemal eksploduje.

zdjęcie pochodzi z szerokich zasobów wujka google

I tak teraz myślę sobie, że ten król to fajnie miał – ta głowa to go tylko na żarty bolała, jego kłopoty też na niby. A w sumie ból głowy to niezbyt  wdzięczny temat do żartów, chyba że chichotu losu. Siedzę sobie teraz i idę dalej w swoich myślach, już mogę, bo ta głowa już nie boli, mogę się śmiać…  A bolała! Oj za nic w świecie nie chciałabym powtórzyć kilku poprzednich dni, na własnej skórze przekonałam się co to migrena, zobaczyłam tą aurę i zrozumiałam skąd jej niechlubna sława.

Po całych, wyczerpujących dniach, okraszonych garściami proszków dopiero wczesnym wieczorem przychodziła upragniona ulga. 

Musiałam więc zrobić reserch: mroczki przed oczami, znaczące osłabienie widzenia, zawroty głowy, nudności, potworny ból głowy, światłowstręt i osłabienie  - wystarczyło. Internet, pomocny jak zawsze, wypluł akt oskarżenia dla mnie – zbyt wiele stresów, mało snu, brak niezbędnych witamin i mikroelementów, być może nieodpowiednia dieta – słowem Migrena siatkówkowa. Głowo moja!!! Poprawię się, obiecuję – nie każ mnie więcej za moje zaniedbania! 

 

Ogromnie pomocna okazała się opaska na oczy, którą zamówiłam na Allegro, od razu pierwszego dnia mojego starcia z migreną - bałam się kolejnych takich trudnych dni. Wykonana została w pracowni Pani Katarzyny Gruszczyńskiej Galeria Expresso. Jest milutka w dotyku, dopasowująca się do kształtu twarzy i co najważniejsze w pełni zaciemniająca. A tekst wyszyty na niej w pełni obrazuje mój stosunek do świata w czasie gdy głowa nap*:) 

Hmmmm tak sobie uświadomiłam teraz, że może się ta opaska przydać także do nieco przyjemniejszych rzeczy:) kto wie!!!

Dla mnie było to pierwsze zetknięcie z migreną, choć prawdą jest, że bóle głowy to dla mnie nie pierwszyzna. Zadziwiające jest jednak to jak wiele osób nawet z mojego otoczenia jest z migreną na przysłowiowe „Ty”. Nie tylko ja w pierwszym odruchu przestrachu wmówiłam sobie guza mózgu, nie tylko mi do głowy przyszła utrata wzroku. Że też nikt nie wymyślił dotąd skutecznego leku, a przecież niektórzy cierpią chronicznie! Mam nadzieję, że ktoś mądry, coś kiedyś wymyśli… jakieś panaceum – należy się to tym osobom, które pomogły mi w ciągu ostatnich dni przetrwać.

                                                                                                                            M.